Pensioni i Bardhyl Murrjes, per punen e kryer ne miniere per 12 vjet, eshte qesharak, vetem 146 mije leke te vjetra me te cilat ai duhet te mbaje gruan dhe vajzen e tij te papune. Femijeve te familjeve te deklasuara ne kohen e diktatures u ofrohej pune e rende dhe miniera ishte vendi ku punesoheshin me te shumtet. I njejti fat qelloi dhe per Bardhyl Murren nga Peshkopia, i cili filloi punen si minator ne moshen 17-vjecare ne minierat e Bulqizes.
Detajet e punes se atyre viteve, 54-vjecari nuk i harron aspak, pavarsisht veshtriresive te saj qe nga gota e qumeshtit qe merrin cdo mengjes para se te nisnit punen dhe deri te perkushtimi i mjekeve ndaj minatoreve, kontrollet periodike gjate vitit apo plotesimi i nevojave me veshje, kostumet, cizmet te domosdoshme per ta. Sot Bardhylit i vjen keq per veten dhe shoket e tij, sepse shpresuan me shume nga vendosja e pluralizmit ne Shqiperi nga ku do te vinin permirsime.
Ato pak galeri qe kane mbetur deri tani jane ne gjendje me te keqe se te viteve 90, pervec faktit se minatoret dolen ne rruge si rezultat i mbylljes se minierave. Ditet e sotme miniatoret rrezikojne jeten pasi askush nuk mban pergjegjesi per ta. 12 vite te jetes se tij 54 vjecari i ka kushtuar minieres, ne vitin 1977 nisi ne Bulqize per t'a mbyllur ciklin ne minieren e Valiasit ku doli ne pension te parakohshem.
Bardhyli ka punuar rende ne dy vitet e ushtrise duke hapur tunele ne balle te plote, fronti me i rende per te deklasuarit, ashtu sic quheshin familjet me biografi jo te mire. Fale nje reforme te vitit 1996, ai e quan veten me fat pasi doli ne pension te parakohshem dhe plotesonte vitet e punes per aq sa i kerkohej, 12 vite ne miniere dhe 23 vite te pergjithshme nga e cila perfitoi nje pension prej 145 mije leke te vjetra cdo muaj.